Wat er afgelopen nacht in Emmen is gebeurd, is de nachtmerrie van iedere ouder. Een jonge man, samen met vrienden onderweg naar een gezellige avond, werd uit het niets aangevallen. Resultaat: een gebroken neus, uitgeslagen tanden en een leven dat in één klap anders aanvoelt. Zijn vrienden raakten eveneens flink gewond. Een telefoon en andere spullen zijn meegenomen, maar het echte verlies is veel groter: het vertrouwen dat je veilig door je eigen stad kunt lopen.
Laten we eerlijk zijn. Geen ouder wil ’s avonds het telefoontje krijgen dat zijn of haar kind in het ziekenhuis ligt omdat een avondje uit veranderde in een strijd om overeind te blijven. Geen samenleving kan zich permitteren om dat normaal te gaan vinden.
We hebben te maken met een probleem dat dieper gaat dan losse incidenten. Als onveiligheid wortel schiet, verandert de hele cultuur van een stad. Mensen blijven thuis, jongeren durven minder uit te gaan en de openbare ruimte wordt niet langer van ons allemaal, maar van degenen die er het hardst en gewelddadigst hun stempel drukken. En dat is onaanvaardbaar.
Onze fractie zegt: dit mag en kan niet zo doorgaan. Cameratoezicht is geen wondermiddel, maar het is wel een krachtig instrument. Het helpt om daders te identificeren, om bewijs te verzamelen, en misschien nog belangrijker: het geeft een signaal af dat we onze stad niet uit handen geven.
Daarom dient onze fractie tijdens de volgende raadsvergadering een motie in voor cameratoezicht op de hotspots in Angelslo, Emmerhout en het centrum van Emmen. Niet omdat wij geloven dat techniek het werk van opvoeding en cultuur kan vervangen, maar omdat we weten dat er grenzen moeten worden gesteld. En grenzen stellen is de eerste stap naar hersteld vertrouwen.
Ouders moeten hun kinderen met een gerust hart de deur uit kunnen laten gaan. Jongeren moeten zonder angst kunnen uitgaan. Burgers moeten zich in hun eigen stad of dorp thuis kunnen voelen. Dat is geen wens, dat is een basisvoorwaarde voor samenleven.
De namen van de slachtoffers zijn bij ons bekend, maar die respecteren we door hier niet te noemen. Hun leed staat echter symbool voor een veel groter vraagstuk. En wij zijn vastbesloten om ons daar niet van af te wenden.
